Over de Brug 

OVER DE BRUG 

15-10-2023 ~ Even "terug naar huis" is na alweer bijna 6 jaar geleden te zijn verhuisd, voor mij nog steeds geen vanzelfsprekendheid of natuurlijke beweging. Ik moet er dan zowel letterlijk als figuurlijk een brug voor oversteken. Feit is wel dat ik na bijna een decennium van diepgaand innerlijk werk, steeds makkelijker vooral die innerlijke brug naar "huis" neem.

Ik ervaar met regelmaat een gevoel van een zachter wordend en liefdevol heimwee naar daar waar ik geboren ben. Een verlangen, een warm "gemis", al is gemis niet het juiste woord. Ik kan de fijne en mooie dingen die er absoluut ook zijn geweest weer voelen en er met een zachte glimlach aan terugdenken. Er ligt absoluut veel pijn daar over die brug, maar behalve die intense pijn uit onder andere de kindertijd, ligt er bovenal een schat aan prachtige herinneringen... Ik kan anno nu, mijn wortels en de plek waar ik geboren en getogen ben, daar waar mijn kinderen geboren en getogen zijn, liefdevol aannemen als een wezenlijk en niet-te-ontkennen-onderdeel van mij. Het geeft zoveel heelheid om datgene op te halen waar ik een lange poos niet mee heb kunnen zijn. En ook die periode voelt als helemaal ok en betekenisvol. Waardevolle integratietijd...

Er ís in mijn leven veel gebeurd, waaronder ingrijpende levenservaringen waar je van zou kunnen zeggen dat die nooit hadden mogen gebeuren, maar het is wat het is... En als het is wat het is, dan is dat...wat het is. Want dat het is gebeurd is niet meer te veranderen. Wat wél is veranderd is mijn visie, mijn manier van (achterom) kijken. De beperkende overtuigingen die uit die pijnlijke ervaringen voort waren gekomen zijn afgelopen jaren stapsgewijs veranderd. Daarnaast weet ik inmiddels tot diep in mijn vezels dat ik keuzes heb. Ik weet dat ik altijd keuzes heb in hoe ik met dingen in het leven, mijn leven, verleden en heden om kan gaan. Het geeft zoveel vrijheid en ruimte voor verwondering.

Trauma in-te-gratie... heelheid, herinneren wie ik werkelijk ten diepste ben, getuige zijn van mijn eigen stoffelijke leven, getuige zijn van mijn levens-ervaringen, en óók getuigen zijn van mijn verhaal wat er lang niet heeft mogen zijn. Getuige zijn, durven kijken waar de pijn zat, weer leren voelen, doorvoelen.. precies dat is een essentiële fase geweest om te kunnen zijn waar ik nu ben.

Ik bén niet dat verhaal, ik ben niet dat wat mij overkomen is en ik herinner me mijn essentie elke dag nog een beetje meer. Ik kan me dit herinneren juist door dat verhaal aan te zijn gaan kijken, te omarmen, te integreren. Daaronder, daarachter dat verhaal, daar heb ik mijn Zelf hervonden,  "gewoon" van binnen, waar het altijd was en nooit is weggeweest. Ik was het vergeten uit noodzaak om te kunnen overleven.... en dat is helemaal ok weet ik nu ook.

Vandaag ging ik zowel fysiek, als in mijn hart, over de brug naar huis. De Waalbrug van mijn zo geliefde Nijmegen. Aan de andere kant van de brug, mocht ik een fijne vriendin ontmoeten om samen met haar en mijn hond een wandeling te maken op een voor mij evenzo intens geliefde en bijzondere plek. Een plek vol vreugdevolle (jeugd)herinneringen,  De Duivelsberg. Het werd een dag van thuiskomen mét een punt Nijmeegs Mariekenbrood, een Duivelspannenkoek en een zakje tamme kastanjes voor thuis uiteraard!!

Vandaag ging ik over de bug, vandaag kwam ik wéér een beetje meer thuis, en ik herinnerde mij opnieuw dat ik nooit van huis ben weggeweest. 

Verwondering...