Het pad van mijn hart
Het pad van mijn hart
Momenteel wordt er hard gewerkt in mijn "achtertuin" boswachterij De Amerongse Berg. De plek waar ik dagelijks met mijn hond wandel. Een onrustig gevoel bekruipt me meer dan eens als ik de kettingzagen in de verte hoor. Of als ik de enorme bandensporen van de tractoren, die diepe afdrukken én indrukken achterlaten die ik op én buiten de paden zie. Dan volgt plots het intense kraken met daarna een doffe dreun als er weer een reus geveld wordt. Het kraken klinkt bijna als een laatste schreeuw van de boom.....
Het doet veel met me en ik weet niet precies waarom. Soms is dat niet weten ook precies waar ik mee heb te zijn. Ik wéét het misschien niet, maar ik vóel het wel!! Vorig jaar zag ik "The Hidden Life of Trees" in de bioscoop, een prachtige documentaire over... het verborgen leven van de bomen naar het gelijknamige boek van Peter Wohlleben. De film maakte veel indruk.
Met o.a. deze film in mijn achterhoofd én hart, met het bewustzijn van de onrust die ik voel in mijn lijf bij de aanblik van het veranderende landschap, wandel ik mijn dagelijkse wandelingen. Ik heb ermee te zijn.... het gevoel niet uit de weg gaan maar doorvoelen.
Alles wat ik in het bos ontmoet, past ook bij wat er nog meer in mij gebeurt. Mijn eigen prachtige transformatie van de afgelopen jaren. De innerlijke bomen die geveld zijn, soms met een oorverdovende klap die alleen ik kan horen. De taaie tranen van hars die soms als dikke stroop gehuild werden. Heling en transformatie van dat wat was en wat nu gezien, gevoeld én geheeld is. De tijd was rijp. Dit voelt ook als pure schoonheid van het ouder worden. Zo zoetjes aan voel ik mij steeds meer de leermeester in eigen land.
Inmiddels is het "opruimen" in het bos begonnen. Metershoge stapels stammen rijzen naast de paden. Ik sta meer dan eens stil om verwonderd te kijken. Ik zie tranen van hars, ik zie dat elke kern van elke stam het eigen verhaal vertelt. Jaarringen, sterren, harten, ziekte, droogte, overvloed....
Ik kijk in mijn hart. Ik kan er steeds meer zien, en ik kan het zó voelen ❤... ook in mij waren de dikke stroperige tranen van hars voelbaar én zichtbaar. Maar wat steeds meer de boventoon ging voeren, zijn naast de littekens, mijn kern, pure schoonheid, heelheid, groei & verbonden zijn, het onderdeel mogen, maar bovenal durven én kunnen zijn van Liefde. En verbinden vanuit Liefde met mezelf, met wat er wel of juist niet was. Verbinden met anderen, verbinden met het leven. Zingeving.....
Met de visuele chaos in het bos kan ik (nog) niet zoveel, dat is groter dan ik en daar hoef ik voor nu alleen maar mee te zijn.
Vorig jaar maakte ik tijdens de corona periode een groot hart op een Y-sprong in het bos, midden op de kruising. Een hart voor mezelf, én voor iedereen die deze plek passeerde. Ik hield het hart wekelijks bij maar de afgelopen dagen kon ik er door de werkzaamheden niet meer bij komen. Vandaag waren de paden weer vrij, ik trof er diepe bandensporen op het pad naartoe. Even stokte mijn adem... is mijn hart weg? Vol verbazing zag ik dat de grote wagens rakelings langs mijn hart-plek waren gereden. Zo bijzonder... liefde is zó krachtig.
Er gebeurt veel in ons land, er gebeurt veel in mij. Zo bijzonder hoe de synchroniciteit of fenomenologie mij zo spiegelt en steunt in mijn reis. Dankbaar, in verbinding en vol liefde blijf ik doorwandelen op mijn pad. Stap voor stap, de seizoenen van moeder aarde en de seizoenen van het leven volgend. Ik begrijp bij lange na niet alles wat er in en om mij gebeurt. Maar vol nieuwsgierigheid onderzoek ik keer op keer dat wat er op mijn pad verschijnt.