Ode aan de Liefde

Vandaag precies 34 jaar geleden werd ik jouw vriendinnetje en jij mijn vriendje, Ik was 15, jij 19. 
Na 12,5 jaar samen en 2 prachtige zoons werd ik jouw vrouw en jij mijn man. Na 18 jaar werd ik jouw ex vrouw en jij mijn ex man.... End of story?

Niets is minder waar. Na onze scheiding, een intense periode, leerden we elkaar "anders vast te houden" ipv loslaten. Er waren voor beiden héle diepe dalen waardoor wonderlijk genoeg onze liefde gegroeid is tot een prachtige vriendschap. Een vriendschap waarin we het ouderschap over onze inmiddels 21 en 24 jarige zoons liefdevol hebben verweven, elk op onze eigen manier.

Wat een heftige stormen hebben we gehad, wat heeft het leven ons beiden soms tot op onze knieën gedwongen. Soms waren we mijlenver uit elkaar gedreven door onwetendheid, verstrikking, verstikking, eenzaamheid, ziekte, rouw en geschiedenis.

Inmiddels beseffen we beiden dat we elkaars rots in de branding mogen zijn, juist zónder elkaars geliefden te zijn. Daarnaast zijn we samen ouders van Sietze en Wessel. Na onze scheiding, 16 jaar geleden is in piepkleine stapjes met veel vallen en opstaan, de vriendschap gegroeid die we nu, 34 jaar later koesteren en vieren 

Verbonden in vrijheid met ruimte voor jou, ruimte voor mij.. zo ontstond er afgelopen 34 jaar een bijzondere vorm van wij.

Alleen en toch samen, samen en toch all-een. 

Lieve Peter, wat geweldig dat jij er bent!

Ubuntu! Ik ben, omdat wij zijn ❤