Happy birthday

Zijn met wat is... mijn 50ste verjaardag.

17-03-2022 ~ The day after de allereerste dag van de corona lockdown. Een dag gevuld met verstrekkende Corona maatregelen, scholen gesloten, de horeca dicht, de premier op tv. En…ik werd 50! Gisteren was de dag dat het 50 jaar geleden was dat ik het levenslicht zag. 50 jaar op aarde. 50 jaar met mijn lichaam waar ik vroeger zo mee worstelde, 50 jaar in dit leven wat ik lang niet durfde te leven. I Wasn't Enough en, ik mag er niet zijn,  waren diepe overtuigingen. Beperkende overtuigingen die veel gevoelens en gedachtes van isolement, afgescheidenheid en eenzaamheid opleverde.

Ondanks, of dankzij dat, vierde ik gisteren het leven, mijn leven! Me Myself, and I. Elk jaar dat ik ouder wordt dan mijn vader heeft mogen worden, voel ik mij meer in verbinding met hem, al heb ik daar absoluut vele "hobbels" voor moeten nemen om tot dit punt te komen. 
Elk jaar voel ik mij meer verbonden met het leven, voel ik mij dankbaarder en meer aanwezig. En, elk jaar zie ik ook steeds meer mijn moeders gezicht in de spiegel, iets waar ik soms echt van kan schrikken omdat ik haar, en mijn oordeel over haar en dus ook het oordeel over mezelf in dat spiegelbeeld ontmoet. Het nodigt me vooral uit werkelijk te voelen, te leven en te zijn met wat is, of met wat er (nog) niet, of juist niet meer is. Het nodigt mij uit te verbinden met mijn systeem en alles en iedereen wie of wat daar bij hoort. 

Zijn met wat is of wat niet is, is anno nu zoveel meer dan ik mij als bijvoorbeeld als twintiger, worstelend met het leven, had kunnen bedenken. Zeker ook nu in het Corona tijdperk voel ik mij dankbaar voor dit leven. Mijn 50ste verjaardag gaat in de boeken als een verjaardag die ik niet zo snel zal vergeten. En dat terwijl ik dit jubileum alleen én thuis doorbracht met mezelf. Best goed gezelschap durf ik na 50 jaar te zeggen!

En eerlijk is eerlijk... it wasn't all fun!

De dag was oprecht, liefdevol en dankbaar in verbinding met het leven. Een groter cadeau had ik niet kunnen krijgen. Zijn met wat is, zijn met wie ik ben is me niet van nature aan komen waaien en daar heb ik veel stappen voor gezet. Anno 2020 ervaar ik mezelf als overwegend fijn gezelschap. Ik heb een heerlijk thuis en leef op een bepaalde manier in overvloed. Uiteraard was het gisteren óók een dag met gemengde gevoelens, kwamen oude gedachtes met vlagen voorbij gewaaid, en kon ik deze gedachtes na onderzoek ook weer liefdevol voorbij laten gaan. Ik besef dat er mensen vechten voor hun leven, en daarom des te meer reden om ook te vieren wat er wél is! Ik ben omdat wij zijn, Ubuntu. Het is een bijzondere tijd voor de hele wereld, dat voel ik al een hele poos. Ik voel ook al een hele poos dat er zoveel meer gebeurd met de aarde, met de natuur, met de mensen.... Voor mij persoonlijke gaan zeker de laatste maanden over het "er mee zijn" en daar kom ik met enige regelmaat ook het stuk wat ik als kind al zo goed heb leren kennen via mijn ouders tegen. Eenzaamheid.... Durf ik te zijn met wat er is, durf ik te zijn met het donker in mezelf, durf ik te zijn met mezelf....Mag alles er zijn? Of zonder ik me er van af… Ik weet steeds beter dat ik hier keuzes heb. Jarenlang stopte ik van alles wat er niet mocht zijn, spreekwoordelijke kast, ook mezelf. Ik leefde afgezonderd van mijn gevoel, ik leefde lang in mijn zelf gecreëerde isolement en eenzaamheid. 

Inmiddels  heb ik die eenzaamheid, deels zelfgekozen, deels noodgedwongen aangekeken. Ik bracht meer en meer tijd met mezelf door en leerde met vallen en opstaan te zijn. Ik ont-dekte mijn eigen waarheid, ik leerde radicaal eerlijk tegen mezelf te zijn en keek die verborgen stukken keer op keer aan. Ik leerde mijn eigen waarheid te ont-maskeren. 

Nu velen van ons gedwongen zijn uit de ratrace te stappen, soms plots met zichzelf en/of hun naasten te zijn, kan het best zijn dat je eigen gezelschap misschien wel oncomfortabel aanvoelt. Het kan zijn dat juist de stilte wennen is, of ineens met z'n allen thuis, geconfronteerd met elkaar zijn als een opgave voelt. Het vraagt absoluut het nodige van ons samen-zijn of juist alleen-zijn. Daar ben ik mij, zeker door mijn persoonlijke reis van afgelopen jaren waar eenzaamheid en de verbinding met mezelf, een grote rol speelde, van bewust. Mocht je in deze roerige tijden een luisterend oor kunnen gebruiken of je gedachtes en overtuigingen te willen onderzoeken? Stuur me een berichtje en dan vinden we een moment voor contact. 

Met z'n allen kunnen we dit aan! 

Liefdevolle groeten,

Yvonne