Een olifant in de (behandel)kamer?

Een olifant in de (behandel) kamer..... Impostersyndroom 

Ik ben succesvol therapeut, werk met hart en ziel in mijn eigen praktijk, én ik ontvang een WIA-uitkering. Zo, dat is eruit!!

Misschien vind ik dit op een bepaalde manier wel net zo spannend als mijn coming out inmiddels alweer heel wat jaren geleden. Toen sprak ik voor het eerst over het seksueel misbruik uit mijn jeugd en de grote schade die hierdoor was ontstaan. Die eerste momenten van uitspreken destijds voelden intern als doodgaan. Gevoelsmatig zijn er in de afgelopen jaren ook echt interne delen dood gegaan. Ego-delen, en innerlijke verdeeldheid die geheeld is. Het voelde destijds poedelnaakt en lange tijd vooral eenzaam. Precies dat is het effect van afgescheiden zijn; je voelt je afgescheiden en geïsoleerd van het grote geheel. Dat is ook precies wat interne belemmerende overtuigingen met je doen, je uit de heelheid houden.

Nu ik dit schrijf op de eerste dag van mijn vakantie in januari 2025, deel ik dus weer iets dat voor mij lang als een groot en zwaarwegend geheim heeft gevoeld en waarvan ik besloten heb om de beperking van angst en schaamte van mij af te gooien. Dit gaat over een illusie die niet langer definieert wie ik dacht dat ik was, een illusie die ik ook niet meer geloof, ik ben heel en thuis.

Onlangs was ik in gesprek met een dierbare wat ging over geheimen en iets raakte me in dit gesprek enorm. Ik besefte me dat het niet over de geheimen van die ander ging, dus ik vroeg me af wat ik zelf nou nog geheim hou. Bij mij is eigenlijk alles wel bespreekbaar...dacht ik..... Het was mijn eigen olifant in de kamer. Mijn financiële situatie!  Hoewel ik succesvol ben als therapeut, is mijn financiële situatie door een WIA uitkering voorlopig beperkt en dat heeft invloed op mijn leven. Jij een Wia uitkering??? Ja... Een gevalletje imposter syndrome...

Ik vond het destijds ingewikkeld dat ik een WIA moest aanvragen. Die ontvang ik ook niet voor jeuk aan mijn voeten. Van jongs af aan ben ik bekend met beperkende overtuigingen, gevoed door de omstandigheden waarin ik opgroeide, in een bijstandsgezin met chronisch financieel tekort. Ook dit had grote gevolgen voor mijn keuzes in studie, werk, relaties én gezondheid. En, bovenal mijn verslaving aan schuld, schaamte, geheimen- en ....gedoe. Door deze overtuigingen ging ik er ook automatisch vanuit dat ik met een uitkering nooit volledig gezien, begrepen of serieus genomen zou worden en dat mijn succes pas zou komen als ik daar uit was. Anders zou ik nog steeds dat dubbeltje blijven waarvan thuis werd gezegd dat het nooit een kwartje zou kunnen worden... Wat mij daarbij verder schaamte gaf is dat mijn inkomen nu lager is dan ik zou willen. 'Zie je wel'..... Een Wia uitkering is dus lekker scriptbevestigend...

De WIA gaf soms diezelfde schaamte en een bijna zelfde schuldgevoel wat ik vroeger voelde toen ik het seksueel misbruik in mijn leven met niemand durfde te delen, omdat ik doodsbang was voor de reacties van anderen.  Toen ik het uiteindelijk wel probeerde, kwamen de afwijzingen ook zoals verwacht toen ik bijvoorbeeld op mijn werk probeerde te delen wat me was overkomen #metoo. Mijn favoriete K-gevoel stond op de hoek op me te wachten en kwam tevoorschijn zodra ik eerlijk was. "Zie je wel…" de afwijzing volgde in die tijd ook als vanzelfsprekend. Feitelijk was ook dit mijn eigen interne ontkenning. De interne gijzeling die seksueel misbruik, maar ook het ego met ons mens zijn kan doen - ons afscheiden en innerlijk verdelen Het gevoel niet heel te zijn, niet waardevol en dan volgen er veel protocollen van selffulfilling prophecy. 

Van huis uit leerde ik dat je waarde gekoppeld is aan je prestaties, je kennis en vooral aan iemands salaris. Als je niet presteerde, niet gestudeerd had en geen goed inkomen had, was je waarde-loos. Deze overtuigingen over mijn waarde droeg ik jarenlang als een juk. Ik zie ditzelfde thema vaak terug bij mijn cliënten, die worstelen met soortgelijke overtuigingen opgedaan op hun levenspad, zo mooi hoe dat werkt.

Mijn proces met een WIA uitkering en mijn werk als professionele therapeut, werd uiteindelijk "succesvol falen" en echt een enorm groot geschenk. Al duurde dat gevoel van succes wel een hele poos. Ik weet nu dat het juist getuigd van grote kracht en vooral heelheid, ik ben enorm trots en dankbaar. 

Het heeft me geholpen mijn ego-delen, de belemmerende overtuigingen te ontmaskeren en mezelf te vergeven. Ik ben nu in staat om mijn volledige potentieel te omarmen, iets wat ik vroeger nooit heb geleerd. 

Zoals Marianne Williamson zo mooi zei:

"Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we krachtiger zijn dan we onszelf kunnen voorstellen. Het is ons licht, niet onze duisternis, dat ons het meest beangstigt."

De innerlijke verdeeldheid is een obstakel. We zijn als mens sowieso vaak bang voor de kracht die we werkelijk bezitten en voor de mogelijkheden die zich voor ons openen wanneer we onze eigen waarde en heelheid volledig omarmen. 

In de afgelopen jaren heb ik zelf heel veel stappen gezet in het proces van het omarmen van mijn heelheid, iets wat ik elke therapeut gun!! Ik heb vol kunnen omarmen dat mijn waarde niet afhangt van wat ik doe of presteer, maar van wie ik ben in mijn puurheid en onveranderlijkheid. Mijn waarde is zonder voorwaarden en ligt in de openheid en raakbaarheid die ik niet verberg. Ik ont-dekte dat waarde van binnenuit komt – de liefde die ik ben, die ik ontvang en doorgeef. De liefde is de essentie van mijn bestaan en mijn (en jouw) geboorterecht!

Dit proces was geen gemakkelijke weg, maar elke stap bracht me dichter bij mezelf. In mijn kwetsbaarheid vond ik kracht. In mijn imperfectie, in het stellen van grenzen, in mijn zelfzorg, voel ik mijn heelheid steeds sterker. Het is een liefde die verder gaat dan prestaties of wat ik doe; het is de liefde die ik ben, dezelfde die wij allen zijn.

Toch blijft het soms ook voor mij een uitdaging om balans te scheppen tussen de complexiteit van wetgeving, zoals de Wet Kwaliteitszorg en het zelfstandig ondernemerschap, en vele onbetaalde uren. Als zelfstandig ondernemer met een beperkte energie en gezondheid vraagt het om duidelijke afbakening, wat de weg naar financiële stabiliteit soms extra complex maakt. Mijn WIA-uitkering dient op dit moment als een groots en waardevol vangnet. Maar daarnaast vraagt het in het dagelijks leven ook om zorgvuldige afwegingen en keuzes rondom het zelfstandig ondernemerschap . Dit brengt ook aanzienlijke kosten met zich mee. Huur voor de praktijkruimte, lidmaatschapskosten voor beroepsverenigingen, verplichte bijscholing, supervisie, studiemateriaal, deelname aan symposia de kosten van software – het zijn allemaal uitgaven die constant op de agenda staan en dan is er nog geen brood op de plank. Deze kosten moeten gedekt worden, terwijl de tijd en energie die ik kan inzetten beperkt zijn. Ondanks de uitdagingen blijf ik vastberaden en met heel veel plezier mijn werk op een hoog niveau uit voeren, wetende dat elke stap bijdraagt aan mijn persoonlijke groei en aan mijn missie.

De schaamte over het ontvangen van mijn WIA-uitkering kwam laatste jaren vaak naar boven, en ik worstelde er soms behoorlijk mee. Het geheim houden klopt echt niet meer. Het gaat niet om wat anderen van mij denken, maar om wat ik nodig heb om gezond te blijven, zowel lichamelijk als mentaal. In dit proces ontdekte ik dat ik altijd al heel en waardevol ben, met of zonder WIA, met of zonder een verleden van seksueel misbruik, als KOPP-er of KOV-er, en precies zoals ik ben.

Momenteel werk ik in een "non-profit" situatie. Mijn hoop is dat ik in de toekomst mijn WIA stap voor stap kan loslaten, maar mijn gezondheid staat voorop. In de afgelopen tien jaar heb ik verschillende opleidingen gevolgd, maar het meeste heb ik geleerd van de mensen om mij heen: mijn levenspartners, mijn twee volwassen zoons en schoondochters, en de prachtige mensen die ik in mijn praktijk heb mogen begeleiden.

In mijn praktijk ontmoet ik mijn cliënten op hun kruispunt van angst, kwetsbaarheid en belemmerende overtuigingen. Het is daar, in hun pijn en twijfel, dat ik hen herinner aan hun verloren heelheid – de heelheid die altijd al binnenin hen zit, maar soms verdrongen wordt door de schaduwen van het leven. Als 'wounded healer' weet ik uit ervaring dat er geen thema te groot is om aan te raken, en dat juist in onze kwetsbaarheid en pijn, de weg naar heling ligt. Zoals een klasgenoot treffend zei: "Als je de diepste delen van jezelf kunt omarmen, kun je ook de diepste delen van anderen helen." Dit is wat ik elke dag probeer te doen in mijn werk.

Het is zó tijd om uit de schaduw te stappen en te erkennen dat we allemaal het recht hebben om onze waarheid te leven, ongeacht de schaduw die we ook kunnen ervaren. Dit is mijn waarheid, en ik ben trots op de weg die ik heb afgelegd. Mijn waarde wordt niet meer bepaald door wat ik doe of hoeveel ik verdien, maar door wie ik ten diepste ben. 

Ik ben therapeut en ik zit in de WIA ~ Alles is behulpzaam en dient mijn hoogste plan en ook dit is een wonder ❤

#wonderbereidheid #vergeving #heelheid #vertrouwen #geduld #thuiskomen #dankbaarheid #imposter #Wia #practicewhatyoupreach #schaduwwerk #geheimen #kopp #kov #verslaving #taboe #ego #innerlijkeverdeeldheid #bevrijding #wonderlijk