"TRANEN ZIJN DE WASMACHINE VAN DE ZIEL"

Het is twee dagen na de zoveelste emdr sessie waar ik onder begeleiding van een therapeut in gedachte terug ben gereisd. Teruggereisd naar vooraf bepaalde pijnlijke herinneringen aan het seksueel misbruik uit mijn jeugd. Herinneringen met destijds daaraan gekoppelde beperkende overtuigingen, oude angsten uit mijn vroege jeugd. Ik heb afgelopen jaren zo goed als al  deze herinneringen aangekeken, doorvoeld, doorleefd en opnieuw geordend. soms steekt er weer eentje de kop op en dan weet ik, dat ik weer mag voelen en een andere keuze kan maken. 

Ik kan nou niet bepaald zeggen dat ik deze en voorgaande sessies als een feestje heb ervaren, maar mijn verlangen én de noodzaak om de regie over mijn eigen leven terug te nemen is groot. Elke vezel in mij wil leven, wil simpelweg durven bestaan, wil durven dromen, wil ervaren hoe het is om te leven in overvloed van liefde én deze liefde door te mogen geven.

Zaten al deze eergister opgerakelde gedachtes, beelden, overtuigingen en angsten nog verborgen in een stuk van mijzelf waar ik liever niet kwam, maar waar ze wél invloed op wie ik dacht dat ik was hadden, zitten ze nu metaforisch op schoot. Ik zie ze nu als ik mezelf in de spiegel aankijk en ze staan nu naast mij waar ik ook ga. Géén van deze gedachtes of beelden gaan nog over hier en nu. Géén van de situaties die mij in gedachten bezighouden gaan over dingen die op dit moment werkelijk spelen. Ze gaan écht alleen over "toen": het seksueel misbruik uit mijn jeugd. Onbewust had ik deze gedachten  op heel veel dingen in mijn leven geprojecteerd en had het verwerkt in mijn fundament van mijn bestaan.

In het hier en nu, 2 dagen na de emdr sessie, ervaar ik het als bijzonder pijnlijk dat ik deze beelden, gevoelens en gedachtes in het nu toegelaten heb, en dan druk ik mij nog zachtjes uit. Los van alle gedachtes, zit er ook nog een stevig oordeel op dit zelfgebouwde fundament en precies daar zit mijn cirkel van mijn favoriete K#gevoel. Met vlagen wil ik wegrennen, eindeloos rennen vooral weg van al die zo lang onderdrukte pijn en emoties. Ik voel op die momenten boosheid, ik voel dan de oude eenzaamheid en bovenal immense machteloosheid.....Ik heb besloten niet weg te rennen, ...dat zou herhalen van mijn oude strategie zijn en dat is enkel wegrennen bij mezelf. Dat is wegrennen bij liefde, wegrennen uit het leven... Ik heb besloten aanwezig te blijven en het aan te kijken. Ik geef het ruimte en ik kijk.

De herinneringen uit het verleden hebben mij zo'n 35 jaar bezig gehouden. Beziggehouden met er vooral ver vandaan te blijven. Weg bij de angst, weg bij de pijn...weg bij het voelen.. ik bleef hangen in schuldgevoel, schaamte, angst en eenzaamheid. En doordat ik er een dagtaak aan had er bij weg te blijven, was het er juist altijd.

Zeker in mijn jongere jaren zijn er veel negatieve overtuigingen gegroeid en heb ik allerlei overlevingsstrategieën aangeleerd die mij vooral weggehouden hebben bij van mijzelf te houden of van mij te laten houden. Vandaag gaat over voelen, over lef, over ruimte maken, over dóór-leven over doorléven. Alles er laten zijn, ademen.... omarmen, aanraken, aankijken.

Emdr gaat niet over loslaten, wegmaken of ongedaan maken. Het gaat over herinneringen anders leren ordenen. De beelden werden bij mij stapsgewijs omhoog gehaald, aangekeken, doorvoelt en daarna anders opgeslagen. Van "werkelijkheid" naar herinneringen en naar iets dat was en is geweest. 

Mijn pad van wond naar wonder, daar waar de ruimte om te verwonderen is ontstaan.

"The wisest question when we are deeply sad is not, "How can I end or numb this pain immediately?"

The wisest question is, "What is the meaning of this pain? or, "What does it reveal to me? What is it calling me to understand?"

~ Marianne Williamson, Tears for Triumph"