Vertrouwen
Vertrouwen
5 jaar geleden kocht ik voor mijn "nieuwe" thuis een kamerlinde. Ik droomde van een vol in blad staande "boom" met fris groen groot blad in mijn groene woonkamer. Zo'n exemplaar dat voor groei, frisheid en levendigheid symbool staat.
In mijn vorige thuis had ik al eens een poging gewaagd met een kamerlinde, maar al na enkele maanden liet de jonge plant al zijn zachte grote frisgroene bladeren vallen tot er niets meer aan zijn takken hing. Van alles geprobeerd, het lukte me blijkbaar niet deze plant te bieden wat hij nodig had om tot groei te komen. Soms dan heb je dat in het leven. Ik vond er ook wat van....wat had ik anders of beter kunnen doen? Of...misschien ben ik hier gewoon niet voor geschikt? Interessant!
Bij mijn "nieuwe" kamerlinde in mijn "nieuwe" thuis ben ik destijds gaan onderzoeken wat de plant nodig had. Ik leerde over de verzorging van kamerlindes. Wilde hij staan waar ik dat bedacht had? Hoeveel zon, hoeveel schaduw, hoeveel water, voeding, grootte van de pot, welke aarde etc... Ondanks dat ik geleerd had over de plant, keek ik niet naar wat ik zag. Ik kreeg zelfs commentaar van bezoek op de plant "wat is dat voor een uit de kluiten gegroeid ding?" Moet je niet dit.. moet je niet dat... Wederom vond ik er wat van. Ik deed het wéér niet goed.
Om het werkelijk "goed" te doen, had ik vooral te voelen. Te kijken en de plant te "volgen" in plaats van te sturen. En, ik had de verwachtingen die ik had, over hoe het zou moeten worden los te laten. Het jonge "plantje" groeide dus in no time tegen het plafond. Zijn stam kon dat maar amper dragen. Een dikke stok er naast hield hem rechtop en ik prees de linde voor het gevoel dat hij mij gaf. "Ik heb het goed gedaan". Alsof ik deze groei had bewerkstelligd, en niet de plant.
Op een gegeven moment kwam de dag dat ik de plant moest snoeien, zijn lange takken inperken, om de stam dikker te laten worden, hem op "eigen benen" te laten staan om hem zijn eigen "lijf" te laten dragen. Hij zat echt strak tegen het plafond en zijn bovenste takken konden geen kant op. Auw wat deed dat snoeien ergens zeer... maar ik deed het, het kon ook niet anders. Ik vond het best spannend op de plant te vertrouwen dat hij dit te boven kon komen, maar de linde kwam met krachtige bladeren terug en zijn stam werd dikker.
Ik moest wéér snoeien... blaadjes vielen, blaadjes groeiden aan, de plant was, de plant is.. Hij stond daar plant te zijn... Best knap en best mooi hoe hij dat deed. Hij was niet bezig met verwachtingen, maar gewoon aan het groeien, of zich niet lekker voelen, zon op te nemen, blaadjes loslaten, blaadjes maken... Één keer eerder zag ik bloemknoppen, ik keek ze bijna open.. helaas verdorde deze..."Ik heb het toch ergens niet goed gedaan" dacht ik toen nog .
Twee weken terug zag ik weer bloemknoppen. Ik wist deze keer dat ik op de plant zijn eigen kracht had te vertrouwen. En, of de knoppen nou gingen bloeien of niet..dat is aan de plant. Verduren of hij wel of niet gaat bloeien, de uitkomst is niet aan mij. Ik geef voeding, ik zorg voor de in mijn huis "beste" standplaats en verder is het aan de plant. Vanochtend was het dan onverwachts zo ver, de eerste knoppen waren geopend, en ik was ook gewoon trots op mijn kamerlinde, hoe gek dat misschien ook mag klinken.
Ik ben dankbaar dat ik steeds meer vertrouw op dat wat is, precies zoals het is. Wat je van planten al niet kunt leren
~Wees gewoon je mooie zelf - David de Kock ~